داریوش آریا

الحمدلله الملک المحمود المالک الودود ، مصوّر کلّ مولود و مال کلّ مطرود . ساطح المهاد و مرسل الامطار و مسهّل الاوطار ، عالم الاسرار و مدرکها و مدمّر الاملاک و مهلکها و مکوّر الدهور و مکرّرها و مورد الامور و مصدرها ، عمّ سماحه و کمل رکامه و همل و طاوع السوال و الامل و اوسع الرّمل و ارمل. احمده حمداًمدوداً مداه و اوحّده کما وحّد الاواه ، و هو الله لا اله للامم سواه و لا صادع لما عدّله و سوّاه . ارسل محمّداًعلماًللاسلام و اماماً للحکام ، مسدّداً للرّعاع و معطّل احکام ودّ و سواع ، اعلم و علّم و حکم و احکم و اصّل الاصول و مهّد و اکّد الوعود و اوعد ، اوصل الله له الاکرام و اودع ذوحه السّلام و رحم اله و اهله الکرام ، مالمع رئال و ملع رال و طلع هلال و سمع اهلال ... .

سپاس از آن خداوندی است که پادشاهی ستوده و مالکی پرمهر، صورتگر هر مولود و پناهگاه هر مطرودی است . گستراننده بستر زمین و استوار کننده کوه ها و فرو فرستنده باران ها و آسان کننده نیازها و آرزه ها است . دانا و آگاه به همه رازها و درهم کوبنده پادشاهان و نابود کننده آنهاست . درهم پیچنده و پایان بخش روزگاران و برگرداننده آنهاست . اوست که هر چیز را رواد دور می نماید و از دور خارجش می گرداند . عطایش همه چیز را فرا گرفته و ابر سخایش کمال یافته و فرو باریده و خواسته ها و آرزوهتی بندگان را برآورده است. و به حکمش ریگزارها را گسترد و به ریگ آراست. ستایش می کنم او را ، ستایشی که امتدادش بلند و بی نهایت است ؛ و یگانه اش می شمارم بدان گونه که پیامبر پر تضرع و ابتهال یگانه اش می شمرد . و اوست خداوندی که امت ها را خدایی جز او نیست. آنچه که او استوار و مرتب نمود کسی نیست که در هم می ریزد .

محمد را - به عنوان نشانه هدایت اسلام و پیشوای زمامداران (و پیشوایان ) و اصلاح گر توده ها و تعطیل کننده احکام (ورسوم بت هایی چون ) ودّ و سواع- فرستاد . او (نیز تعالیم رسالت را ) ابلاغ نمود و تعلیم فرمود (هر حکمی که لازم به بیان بود بدان حکم نمود و مبانی را ) محکم ساخت و اصول اساسی را پایه گذارد و زمینه (علمی اش را ) مهیا ساخت و بر وعده های (بشارت ) تاکید ورزید و انذار و بیم داد . خداوند اکرام (خویش ) را برای او پیوسته سازد و سلام (و درود ) را ملازم روانش گرداند و آل و اهل بیت بزرگوارش را رحمت عطا کند ، تا وقتی که کواکب می درخشند و بچه شتر مرغ می دود و ماه طلوع می کند و بانگی به گوش می رد...  .    قسمتی از خطبه بدون نقطه حضرت علی (ع) - منبع : شرح نهج البلاغه ملا فتح الله ص 614